"Moje PaGóry" Zbigniew Piotrowicz

Do książki Zbigniewa Piotrowicza podchodziłam jak do kolejnej książki o górach. To był mój błąd, bo przede wszystkim każda książka o górach jest trochę inna i nie można stawiać ich na jednej płaszczyźnie. Poza tym ta jest całkiem inna od tych, które już przeczytałam.

"Moje PaGóry" to historia podróżowania autora. Ale nie jest to wyliczanka zdobytych szczytów (choć chlubnych osiągnięć nie brakuje - np. pierwsze w historii wejście na Pik Edelwajs), a raczej zbiór anegdot i przemyśleń, które mu w tym podróżowaniu towarzyszyły.

Jest wspomnienie o karkonoskich chatkach, prawdziwie dzikich Bieszczadach, samotności w górach i czerpaniu z nich prawdziwej radości, jest o Tatrach, schroniskach, ludziach. O ludziach dobrze i źle, choć tam gdzie pojawia się jedno złe słowo autor używa tylko inicjałów. O pierwszych wyprawach za granicę, w wysokie góry, o tym jak się je organizowało i jak trzeba było sobie radzić. Jest też o uwolnieniu granic i poczuciu wolności, które dawała możliwość wyjazdu w dowolne miejsce, w dowolnym czasie. O dobrych i złych stronach gór. O wypadkach i śmierci. Jest w końcu o poszukiwaniu własnej drogi życiowej i swojego miejsca na ziemi. 

Książka nie została opatrzona barwnymi fotografiami, ale mimo to pobudza wyobraźnię i pozwala przenieść się w trochę inny świat. Autor nie zarzuca nas fachowym słownictwem i technicznymi szczegółami, bo nie taki jest cel tej książki. Za to pokazuje nam kawałek historii i w sprawny sposób dzieli się swoimi odczuciami. Przyznam, że kilkakrotnie Zbigniew Piotrowicz wzbudził we mnie swoimi opowieściami tęsknotę za zamieszkaniem w jakiejś górskiej wsi, albo chociaż zaszyciem się na jakiś czas w cichej i osamotnionej chatce wysoko ponad "normalnym życiem". 

"Moje PaGóry" to opowieść o pasji i odkrywaniu jej, życiu w zgodzie ze sobą. Tytułowe pagóry to nie tylko rzeczywiste szczyty, ale też po prostu wszystko co stawało autorowi w życiu na drodze i co musiał pokonać jak kolejną górę.

Za książkę dziękuję wydawnictwu Annapurna.